27 lip REALIZACJA TRZECIEJ MAKIETY

Podobnie jak we wcześniejszych wpisach, na wstępie zachęcam do zapoznania się z moimi poprzednimi tekstami. Opisują one w sposób chronologiczny, jak powstawały zdjęcia z cyklu „HUMAN”, jakie były moje inspiracje, dlaczego akurat wybrałem taki styl i technikę.

Wstęp – etap przygotowań do projektu, czyli inspiracje i pierwsze próby
Realizacja pierwszej makiety
Realizacja drugiej makiety

3/6

Mam wrażenie, że realizacja trzeciej makiety była najbardziej skomplikowana jeśli chodzi o perspektywę. Od samego początku starałem się połączyć w spójną całość wszystkie moje pomysły.

Pierwsze próby pokazały, że łatwo nie będzie. Obraz wydawał się bardzo płaski i pozbawiony doszczętnie głębi. Największym problemem był kadr, który prezentował się mało atrakcyjnie. W tle chciałem umieścić górę. Przy obecnym układzie, ręka bardzo odciągała uwagę od szczytu. W kolejnych etapach skupiłem się na koniecznych poprawkach.

Po tych próbach miałem już pewien punkt zaczepienia. Jednak cały czas borykałem się z problemem „wysokościowym”. Z racji wybranej perspektywy sama góra musiała być odpowiednio większa od pierwszego planu na którym znajdować się miały dłonie. Lecz wystarczająco mała by nie przykuwać za mocno uwagi.

Do odwrócenia uwagi od szczytu użyłem gałązki, która miała również nieco wypełnić surowy kadr. Przed przystąpieniem do kolejnego etapu musiałem odczekać parę dni, aż masa solna wystarczająco mocno stwardnieje.

Byłem zadowolony z efektów. Kadr był gotowy, wystarczyło tylko dopracować światło i dodać chmury.

Wszystkie wchodzące w skład cyklu makiety oświetlałem tym co miałem pod ręką. Zwykłe żarówki, lampki i latarki.

Do budowy góry znajdującej się w tle, musiałem użyć miski. W zasadzie to dwóch misek. Jednej dużej, a drugiej małej. Ilość masy solnej potrzebnej do wykonania szczytu, była tak duża, że wraz ze wzrostem wysokości, całość osiadała. Aby temu zapobiec, wykorzystałem miskę jako szkielet, który obudowałem masą solną. Na górze dodać musiałem mniejszą miskę, tak aby całość zachowała szpiczasty wierzchołek.

Umieszczenie ciała również wiązało się z pewnym ciekawym zabiegiem. Na zdjęciu miały być widoczne tylko palce. Wprawdzie początkowo brałem pod uwagę również kciuki, ale szybko zauważyłem, że ten element jest tu zbędny. Musiałem więc dopasować makietę tak aby gdzieś je schować.

Uformowałem więc w bardzo prosty sposób elementy, tak aby osoba trzymająca rękę, robiła to naturalnie. Wyżłobiłem otwór na kciuk, a całość dopasowałem do dłoni, aby wpasowywała się ona w masę solną.

Realizacja trzeciej makiety

Konstrukcyjnie trzecie makiety nie była specjalnie skomplikowana. Najwięcej czasu poświęciłem na „zabawy” perspektywą. Może łatwiej by było, gdybym zabudował cała przestrzeń, ale wtedy ilość masy solnej byłaby ogromna. Musiałem więc co raz zerkać przez wizjer aparatu i uzupełniać tylko niezbędne obszary kadru o kolejną „garstkę” słonego ciasta. Z ciekawostek – jedna dłoń jest moja, machałem na dodatek drugą ręką kijkiem z przymocowanymi torebkami tworząc przy tym chmury, a w palcach trzymałem jeszcze wyzwalacz. Jak połączy się wszystkie powyższe elementy w jedną całość wyjdzie poniższa fotografia.